z dłoniastymi, klapowanymi liśćmi i małymi, kulistymi kwiatami, pochodzi z Ameryki Północnej i Środkowej, ale także z Azji Mniejszej i Chin. W naszym klimacie można uprawiać tylko jeden z pięciu rodzajów ambrozji, czyli ambrozję zachodnią.

Ambrozja Zachodnia (Liquidambar styraciflua)

Ambronia zachodnia dorasta do wysokości 15–30 m, ale w naszych warunkach tylko 9–12 m.

Liście Ambrony są 5-7 klapowane, błyszczące, jasne wiosną, ciemnozielone latem, a jesienią przebarwiają się szeroką gamą kolorów w ciepłych tonach od pomarańczowego po czerwony, a nawet głęboki fiolet. To właśnie dla kolorowych jesiennych liści sadzi się ambrony w alejkach przy drogach, ścieżkach i ulicach miast.

Ambronie mają ozdobne owoce

Kwiaty męskie rosną pionowo i są zielone, natomiast kwiaty żeńskie opadają na długich szypułkach i mają kulisty kształt. Później tworzą się kuliste owoce, czyli torebki w kulistych główkach.

Drzewa zaczynają wydawać kuliste torebki dopiero w wieku 20-30 lat. Drzewa Ambrone są bardzo długowieczne i owocują przez około 150 lat.

Jak uprawiać ambrozję zachodnią

Drzewo nie jest bardzo wymagające pod względem warunków uprawy, ale najlepiej będzie rosło na glebie obojętnej do lekko kwaśnej, ale generalnie nie ma prawie żadnych wymagań co do gleby. Radzi sobie z sadzeniem na piasku i odwrotnie na glebie ciężkiej i gliniastej.

Ambroň lubi dużo wilgoci, ale dobrze radzi sobie także z krótszymi okresami suszy. Preferuje stanowiska w pełnym słońcu z dużą ilością światła. Potrzebuje także miejsca osłoniętego od wiatrów i mrozu. W przypadku młodych drzewek musimy na zimę owinąć pień, ale także całą koronę.

Zastosowanie ambrozji w leczeniu

Po cięciu abroniak wytwarza żółtawą żywicę, która twardnieje i na pierwszy rzut oka przypomina bursztyn. Po podgrzaniu ponownie mięknie. Substancja ta nazywa się balsamem styraksowym. Stosowany jest w leczeniu chorób skórnych, trawiennych, ginekologicznych, psychicznych i układu oddechowego. Jest również stosowany w kosmetykach, służy do aromatyzowania tytoniu, a także do palenia.

Korę i korzenie drzewa stosuje się na biegunkę i czerwonkę, najczęściej w postaci herbaty.

Jesień to także pora sadzenia nowych drzew. Który z nich wybierzesz do swojego ogrodu?

Kapusta kędzierzawa lub kapusta kędzierzawa

lub z kędzierzawej lub kędzierzawej kapusty hoduje się (Brassica oleracea).

„Rozróżniamy kulika prawdziwego, którego wysiewa się wiosną i latem przesadza do kwietnika, oraz kulika syberyjskiego, którego wysiewa się bezpośrednio na kwietnik w drugiej połowie lata. Liście kulika prawdziwego są mniej więcej skręcone, natomiast liście kulika syberyjskiego są raczej płaskie i lekko pofalowane.” wprowadzony przez hodowcę i hodowcę Jana Prášila. Dzięki swojej wytrzymałości i odporności ogólnie wzmacnia układ odpornościowy i działa przeciw stresowi i zmęczeniu

Uprawa i zbiór kulika zimą

• Soczyste liście kędzierzawego drzewa zbieramy aż do wiosny na zewnątrz w ogrodzie, dzięki czemu mamy mnóstwo świeżych witamin.

• hodowca i hodowca Jan Prášil, Liście zrywamy stopniowo, najlepiej po pierwszych przymrozkach, kiedy dopiero nabiorą odpowiedniego smaku. Najpierw wycinamy środek rośliny, aby pobudzić wzrost świeżych pędów.

• Liście kędzierzawego kędzierzawego obcinamy mniej więcej w połowie zimy, a kędzierzawego syberyjskiego stale pod koniec zimy lub gdy skończą się liście prawdziwe.

• Nawet zimą rozluźniamy grządkę rozchodnikiem kędzierzawym w zależności od aktualnej pogody, czasami nadepniemy na rośliny, aby nie kołysały się i nie przewracały na wietrze.

• Jeśli nie są stabilne, przyklej do każdego stabilną podpórkę i przymocuj lokówkę.

Co ugotować z kręconych włosów

są delikatne, soczyste i mają specyficzny smak. Wykorzystamy je do przygotowania zup, przecierów, mieszanek warzywnych i. Jarmuż jest doskonałą alternatywą dla kapusty czy szpinaku i odwrotnie. Kadeřávek ogólnie wzmacnia układ odpornościowy i działa przeciw stresowi i zmęczeniu.

brukselka

Warzywa zarówno kochane, jak i znienawidzone. Ma typowy kapuściany smak i specyficzny zapach.

Mała kapusta, kuleczki gęsto upakowanych drobnych liści, rosną na łodydze o wysokości około 80 cm, dzięki czemu można je wygodnie zbierać, nawet jeśli ogród jest pokryty śniegiem. „Kapusta szczególnie pomaga w walce ze stresem, depresją, wyczerpaniem psychicznym i fizycznym, a zwłaszcza w zimnych miesiącach w naturalny sposób wzmacnia mechanizmy obronne organizmu. W przeszłości brukselkę ceniono głównie dlatego, że zimą stanowiła jedno z niewielu świeżych źródeł witamina C”, mówi Jan Prášil.

Uprawa i zbiór brukselki zimą

• Zimuje w kwietniku, mróz jej nie przeszkadza, wytrzymuje temperatury do ok. -15°C. Róże zamrożone są natomiast znacznie smaczniejsze i bardziej pachnące.

• Kapustę wielkości mniej więcej orzecha włoskiego zbiera się stopniowo w miarę potrzeb przez całą zimę aż do wiosny.

• Brukselę warto przed przymrozkami przykryć ziemią i przywiązać do podpory, aby wiatr i śnieg jej nie uszkodziły.

• Jeśli grozi naprawdę silny przymrozek, można przenieść rośliny do szklarni lub szklarni.

Jak najlepiej przygotować brukselkę

są zielone na powierzchni i żółto-zielone w środku, oferują mnóstwo witamin, które nasz organizm może dobrze wykorzystać. W porównaniu do innych warzyw charakteryzuje się wysoką zawartością białka. Kapusta szczególnie pomaga w walce ze stresem, depresją, wyczerpaniem psychicznym i fizycznym, a zwłaszcza zimą w naturalny sposób wzmacnia odporność. Nie jemy brukselki na surowo, ale doskonale nadaje się na parze, duszona lub fermentowana.

Por zimowy

jest bliskim krewnym cebuli i czosnku. Smakiem przypomina lekko dymkę.

Pory mają podobne korzystne działanie jak cebula i czosnek, zwłaszcza antybakteryjne, przeciwwirusowe i antyseptyczne. Korzystnie wpływa także na układ naczyniowy i pracę mózgu, znacząco pozytywnie wpływa na aktywność układu odpornościowego oraz pomaga w gojeniu ran. Polecany jest przy wzdęciach i zaparciach, pomaga przy kolce jelitowej i ogólnej detoksykacji organizmu. Warzywa cebulowe są najrzadziej uprawiane w naszym kraju i można je z grubsza podzielić na dwa podstawowe rodzaje: letnie i zimowe.

Uprawa i zbiór porów zimą

• jest krótszy, mocniejszy, średnica bielonej łodygi przekracza sześć centymetrów.

• Zbiór rozpoczynamy od września, ale może pozostać w ziemi przez zimę, wytrzymuje temperatury w okolicach -15°C.

• Wyrwanie porów z zamarzniętej grządki zwykle stanowi problem, dlatego myślimy o tym już jesienią i przykrywamy przyrosty cienką warstwą suchych liści lub słomy. W ten sposób mamy pewność, że gleba nie przemarznie tak bardzo i będziemy mogli zbierać pory przez całą zimę.

• Por letni dorasta do jednego metra, wybielona część też jest dłuższa, ale cieńsza, ma około czterech centymetrów średnicy, zbiera się go już latem, musimy go wykorzystać przed pierwszymi przymrozkami.

Jak przygotować pory

Najkorzystniejsze substancje znajdują się w zielonej części pora, dlatego warto przetworzyć cały por. Por jest szeroko stosowany w kuchni ciepłej i zimnej, nie bez znaczenia jest także dobroczynne działanie pora na zdrowie, zwłaszcza działanie przeciwbakteryjne, przeciwwirusowe i antyseptyczne. , często zamiast cebuli. Por można piec i grillować, stanowi smaczny dodatek np. do mięs i ryb.

Czarny korzeń, czyli wąż mord po hiszpańsku

Dość dziwnym warzywem jest , który pierwotnie był nazywany hiszpańskim wężem. „Podobno dlatego, że włożony do paszczy węża umrze. Inna legenda głosi, że korzenie zjadały plemiona celtyckie i germańskie, wierząc, że uchroni je to przed ukąszeniami węży i ​​dżumą dymieniczą. Czarny korzeń był używany jako warzywo dopiero w XVI wieku i rozprzestrzenił się do Europy z Hiszpanii. ​​​​​​​​​ zawiera dużo witamin i tylko niewiele kalorii. Kora korzenia jest prawie czarna, miąższ biały, miękki, o przyjemnym smaku przypominającym groszek. wyjaśnia hodowca Jan Prášil.

Uprawa i zbiór czarnego korzenia zimą

• Jest warzywem mało wymagającym w uprawie, korzenie zbiera się stopniowo od października do wiosny, jeśli gleba nie jest przemarznięta.

• Jesienią warto przykryć grządkę z czarnym korzeniem słomą, ściółką lub opadłymi liśćmi, a także porą.

• Wykopując długie, smukłe korzenie postępujemy ostrożnie, często łamią się i przez to niszczeją.

Jak przetwarzać czarny korzeń

Przed gotowaniem usuń czarną skórkę z korzenia. Po zeskrobaniu korzenie należy namoczyć w zakwaszonej wodzie, aby nie brązowieły. Możemy jeść go na surowo w sałatkach warzywnych lub pastach do smarowania. Częściej poddaje się go obróbce cieplnej, korzenie lepiej się obierają po ugotowaniu. Podobnie jak kalafior stosuje się go do zup, smażony na stek lub duszony.

Co dodać do róż, aby przetrwać zimę – pierwszą pomocą jest popiół drzewny, warto go zmieszać z kompostem. Nawożenie róż we wrześniu jest niezbędne, ponieważ pomaga wzmocnić rośliny na nadchodzącą zimę. Chociaż w zimnych miesiącach róże mogą wydawać się uśpione, ich korzenie są nadal aktywne i pobierają składniki odżywcze i wodę.

Zapewnienie im odpowiedniego odżywiania wczesną jesienią zapewni im wystarczającą ilość zasobów, aby przetrwać zimę i zakwitnąć wiosną.

Naturalne wsparcie zimowe dla róż

Popiół drzewny jest wszechstronnym i cennym zasobem w ogrodzie. Nie tylko wzbogaca glebę w ważne minerały, ale także pomaga utrzymać równowagę pH gleby. Stosowany jako nawóz do róż, popiół drzewny ma kilka zalet:

Wzbogacenie w substancje mineralne: Popiół drzewny jest bogaty w potas, niezbędny do rozwoju kwiatów i owoców. Zawiera również inne minerały śladowe, które są korzystne dla wzrostu roślin.
Regulacja pH: Róże preferują glebę lekko kwaśną lub obojętną. Popiół drzewny zaskakująco pomaga zrównoważyć pH gleby. Jeśli Twoja gleba jest zbyt kwaśna, popiół może pomóc podnieść poziom pH, czyniąc go bardziej korzystnym dla róż.
Naturalny środek odstraszający szkodniki: Popiół drzewny może odstraszyć niektóre szkodniki i owady, które w przeciwnym razie mogłyby zaszkodzić krzewom róż.

Zdjęcie: Pixabay

Jak zastosować popiół drzewny do róż

Nakładanie popiołu drzewnego na róże jest prostym procesem:

• Najpierw zbierz popiół drzewny z kominka, pieca opalanego drewnem lub paleniska. Przed zebraniem upewnij się, że popiół całkowicie ostygł.
• Popiół drzewny należy nakładać przy suchej pogodzie. Unikaj robienia tego bezpośrednio po deszczu, ponieważ mokry popiół może zbrylać się i być mniej skuteczny.
• Posyp cienką warstwą popiołu drzewnego podstawę krzewów róż. Uważaj, aby nie nakładać go zbyt blisko łodyg, ponieważ bezpośredni kontakt może je uszkodzić.
• Po nałożeniu popiołu lekko podlej różę. Pomoże to popiołowi osadzić się w glebie i stopniowo uwalniać składniki odżywcze.

Inne możliwości nawożenia we wrześniu

Oprócz popiołu drzewnego można rozważyć inne metody nawożenia róż we wrześniu:

• Nawóz z wapniem i magnezem: Jedną łyżkę nawozu wapniowo-magnezowego rozpuścić w wiadrze z gorącą wodą. Róże wodne tym roztworem w okresach suszy. Unikaj stosowania go w porze deszczowej.
• Podwójny superfosfat: Zmieszaj w wiadrze jedną łyżkę podwójnego superfosfatu z gorącą wodą i użyj jej jako płynnego nawozu dla róż.

Nawożenie róż we wrześniu to środek zapobiegawczy, który może znacznie poprawić zdrowie i odporność roślin w miesiącach zimowych. W szczególności popiół drzewny jest naturalnym i ekonomicznym sposobem na odżywienie róż. Dzięki bogatemu w minerały składowi, właściwościom regulującym pH i naturalnym właściwościom odstraszającym szkodniki, popiół drzewny jest cennym dodatkiem do pielęgnacji róż.

Zdjęcie poglądowe: Pixabay