Jak sama nazwa wskazuje, pochodzi z północnej Japonii i Dalekiego Wschodu. Po raz pierwszy odkryto go w USA w 1916 roku. Uważa się, że przybył transportem z Japonii do New Jersey. Po tym pierwszym odkryciu poza ojczyzną chrząszcz japoński rozprzestrzenił się po całym terytorium.

• Chrząszcz japoński jest głównym szkodnikiem roślin w USA od ponad stulecia, gdzie odnotowano przypadki osobników dorosłych żerujących na ponad 300 gatunkach roślin. Według strony internetowej roczny koszt tępienia tego szkodnika w USA przekracza 460 milionów dolarów (około 10 698 000 000 CZK).

NIE PRZEGAP:

Chrząszcz japoński w Europie

Do Europy został wprowadzony stosunkowo niedawno, bo w 2014 roku i od tego czasu jego populacja zaczęła się rozprzestrzeniać i przemieszczać na północ, np. w Szwajcarii po raz pierwszy pojawił się w 2017 roku. W 2022 roku pierwsze wystąpienie odnotowano w Niemczech, a konkretnie we Fryburgu. Eksperci ostrzegają, że jeśli nie zostanie zatrzymany lub przynajmniej spowolniony, może spowodować rozległe szkody w uprawach rolnych, roślinach ozdobnych i lasach w całej Europie.

Jak wygląda japońska pocztówka

ma sześć nóg, dwie macki i skrzydła, ale lata niezdarnie. Owalny korpus ma długość około 10 mm. Można go rozpoznać po dwukolorowej kolorystyce. Górna połowa owada jest szmaragdowozielona; dolna połowa jest miedziano-brązowa. Cały chrząszcz ma metaliczny połysk. W kierunku tylnego końca rząd pięciu kępek białych włosów pokrywa każdą stronę ciała, a na końcu tylnego końca znajdują się dwie białe łaty. Białe plamki z łatwością odróżniają dorosłego chrząszcza japońskiego od innych, które go przypominają. Larwy rozwijające się w ziemi są trudne do zidentyfikowania.

Dewastacja roślin przez dorosłe chrząszcze

Dorosłe chrząszcze zwykle żerują na liściach, przeżuwając tkankę między żyłami i pozostawiając jedynie szkielet liści, zabijając je.

W ogrodach i sadach zjadają liście setki gatunków roślin użytkowych i ozdobnych, drzew i krzewów. Szczególnie wolą liście winorośli i drzew owocowych. Żywią się także dojrzałymi owocami, takimi jak śliwki, maliny czy jabłka, a także żerują na kwiatach róż, hibiskusa i innych kwiatów. W zależności od zaopatrzenia w żywność mogą żerować na liściach drzew leśnych, w tym dębów, buków, klonów i lip. Ze względu na tak szeroką gamę żywicieli chrząszcz japoński stanowi poważne zagrożenie dla całej przyrody.

MOŻE BYĆ ZAINTERESOWANY:

Uszkodzenie przez larwy

Uszkodzenia nie ograniczają się do ich postaci dorosłej. Larwy chrząszczy żyją pod ziemią tuż pod powierzchnią, gdzie zjadają korzenie, zmniejszając w ten sposób żywotność roślin. Gąsienice preferują w szkółkach korzenie traw, kukurydzy, fasoli, pomidorów, truskawek lub sadzonek drzew. Drapieżniki, takie jak dzikie świnie czy wrony, wykorzystują larwy jako źródło pożywienia i szukając ich, powodują dalsze szkody.

Chrząszcz japoński w czeskiej naturze

Zapobieganie i kontrola rozprzestrzeniania się chrząszcza japońskiego są kluczem do ochrony czeskiego krajobrazu. Ważne jest monitorowanie jego występowania i informowanie o ewentualnych szkodach, jakie może wyrządzić. Oprócz bezpośrednich szkód w roślinach, chrząszcz japoński może również zakłócać lokalne ekosystemy. Jego obecność w tym miejscu może mieć poważne konsekwencje ekologiczne i gospodarcze.

• Jego żarłoczne zwyczaje mogą prowadzić do znacznych szkód w roślinach, co może mieć negatywny wpływ na rolnictwo i leśnictwo, ale także na ogrodników. Dorosłe chrząszcze są aktywne tylko przez kilka tygodni w lecie, a ich larwy żyją pod ziemią, co utrudnia ich wytępienie.

CZYTAĆ:

Zapobieganie i kontrola rozprzestrzeniania się szkodników

Nie tylko rolnicy i leśnicy, ale także drobni plantatorzy i ogrodnicy powinni zatem zachować ostrożność i regularnie sprawdzać swoje sady i ogrody pod kątem obecności tego importowanego szkodnika, który nie ma tu naturalnych wrogów. Brak drapieżników pozwala chrząszczowi japońskiemu na niekontrolowane rozmnażanie się i szybkie rozprzestrzenianie się. Dlatego kluczowe znaczenie ma zapobieganie i kontrola rozprzestrzeniania się chrząszcza japońskiego.

Piołun (Artemisia absinthium)

Wieloletnia roślina zielna o lekko filcowych liściach, znana ze swoich leczniczych właściwości już w starożytnym Egipcie i Grecji. Możemy go znaleźć także w naszej naturze, szczególnie w cieplejszych obszarach.

Piołun preferuje kamienistą glebę i skaliste podłoże w słonecznym miejscu. Wymaga jedynie bardzo lekkiego podlewania. Kwitnie żółtymi kwiatami od lipca do sierpnia, ale jej srebrzyste liście zdobią ogród aż do jesieni.

Można jednak uprawiać także inne rodzaje szałwii o srebrzystych liściach, takie jak szałwia (Artemisia santonicum) lub szałwia (Artemisia pontica). Interesujący jest także piołun (Artemisia abrotanum).

Kocanka petiolare (Kocanka petiolare)

Mało wymagająca roślina uprawiana jako roślina jednoroczna, której pędy potrafią tworzyć zasłony o długości do ponad metra. Najczęściej uprawiana jest w wiszących donicach jako dodatkowa zieleń. Wymaga słonecznego stanowiska i regularnego umiarkowanego podlewania.

Kocanka italicum (Kocanka italicum)

Zioło śródziemnomorskie, uprawiane tutaj jako roślina jednoroczna ozdobna, a nawet lecznicza, działająca na bóle głowy. Nazywa się je również ziołem curry i nadaje się do dań orientalnych oraz mięs z grilla.

Wiciokrzew włoski najlepiej rośnie w suchych miejscach, na skalniakach lub na preriach. Wymaga dużo słońca i rzadszego podlewania. Jeśli przeniesiesz kameleona włoskiego do szklarni na zimę, możesz go hodować przez kilka lat.

Senecio cyneraria

Bzu morskiego zdobią srebrzyste, głęboko klapowane liście. Jest to śródziemnomorska bylina, uprawiana w naszych warunkach jako roślina jednoroczna. Kwitnie złotożółtymi kwiatami od czerwca do września, ale uprawia się ją głównie dla liści ozdobnych.

Bez czarny wymaga pełnego słońca i suchszej, piaszczystej gleby. Najlepsze miejsce chronione przed deszczem.

Szałwia (Salvia officinalis)

Aromatyczna, wysoka bylina, która kwitnie przez całe lato, po obcięciu kwiatów może odrosnąć, dzięki czemu jesienią staje się ładnym, bogatym krzewem, który zdobi rabaty kwiatowe srebrzystymi liśćmi.

Szałwia wymaga słonecznego miejsca i suchszej gleby.

Lawenda (Lavandula angustifolia)

Podobnie jak szałwia i lawenda, ich okres kwitnienia już dawno minął, ale po ścięciu kwiatów już pięknie odrosły. Jednak jej liniowe, lekko srebrzyste liście będą ozdobą ogrodu aż do zimy.

Na początku należy wyjaśnić, że w zasadzie wszystkie pomidory, ale odmiany hodowane, z reguły nie zachowują cech swoich rodziców w następnym pokoleniu. Nie dotyczy to dzikich pomidorów. Już w następnych pokoleniach będą wydawać słodkie, miniaturowe owoce, których doskonały smak przewyższa wszystkie hodowane odmiany pomidorów. Dzikie pomidory są również znacznie bardziej odporne na zimno.

Dziki pomidor ma jednak jeszcze jedną wspaniałą cechę. Znacznie rzadziej cierpią na klasyczne choroby pomidorów.

Dziki pomidor (Solanum pimpinellifolium)

Oryginalną ojczyznę dzikich pomidorów, które w literaturze specjalistycznej można spotkać także pod nazwą bakłażana, można odnaleźć w Ameryce Południowej, w Peru, Meksyku i Ekwadorze. Rosną tam naprawdę dziko, w niższych wzniesieniach, na zboczach Andów. Tworzą bujne krzewy usiane miniaturowymi owocami, które możesz uprawiać w swoich ogrodach dokładnie w ten sam sposób.

Pozostaw krzaki leżące swobodnie na łóżkach

. Z drugiej strony, jeśli chcesz je rozwijać w ten sposób, możesz. Przygotujcie jednak bardzo wysokie podpory, gdyż dzikie pomidory bez problemu urosną do wysokości 3 m. Jednak przy uszczypnięciu niepotrzebnie stracicie część plonów.

Zwykle jednak dzikich pomidorów nie wiąże się i uprawia się je jako bujnie rosnące, rozłożyste krzewy, które zajmują dla siebie aż do 4 m2 powierzchni. Przy tej metodzie uprawy jasne jest, że owoce z dolnych gałęzi, do których trudno dostępny, po dojrzeniu opadną do gleby i z czasem wykiełkują ich nasiona. Wiosną z pewnością zobaczysz kolejne pokolenie dzikich pomidorów, nawet bez własnej pomocy.

Uprawa dzikich pomidorów w formie krzewów ma dwie główne zalety. W ten sposób rośliny zatrzymują pod sobą większą ilość wilgoci i bujnym wzrostem wypierają chwasty z grządki.

Nawozić czy nie nawozić?

Dzikie pomidory na nawożonej glebie rosną jeszcze bujniej niż na nienawożonej, ale owocują mniej. Dlatego można je uprawiać na każdej glebie i praktycznie nie trzeba o nie dbać. Nie wymagają też wilgoci, mogą obejść się bez podlewania.

Możesz także wstępnie wyhodować dzikie pomidory

Uprawa dzikich pomidorów metodą samosiewu ma tylko jedną wadę. Pierwsze dojrzałe owoce zobaczysz miesiąc później niż przy sadzeniu wcześniej wyhodowanych sadzonek. i sadzi się je na zewnątrz dopiero w drugiej połowie maja.

Aby oleandry pięknie kwitły, nie trzeba ich ciąć – można to jednak zrobić ze względu na przestrzeń lub potrzebę ukształtowania. Oleandry ze swoimi pięknie kolorowymi kwiatami i bujnymi liśćmi są wspaniałym dodatkiem do każdego ogrodu.

Nie zawsze jednak wyglądają tak pięknie, jak byśmy od nich oczekiwali – przyczyną może być cięcie – zarówno jego wykonanie, jak i niewykonanie. Jak więc ustalić, kiedy taka praktyka jest pożądana, a kiedy może faktycznie zaszkodzić oleandrom?

Znaczenie przycinania oleandrów

Przycinanie jest ważną praktyką ogrodniczą, która sprzyja ogólnemu dobrostanowi roślin. Chociaż oleandry są dość odporne i tolerują minimalną konserwację, rozsądne przycinanie może pobudzić ich wzrost, sprzyjać energicznemu kwitnieniu i utrzymaniu atrakcyjnego kształtu. Przycinanie pomaga usunąć martwe lub chore gałęziepoprawia cyrkulację powietrza i umożliwia dotarcie światła słonecznego do wszystkich części rośliny, zapobiegając w ten sposób infekcjom grzybiczym. Wręcz przeciwnie, czasami w ogóle nie trzeba ich skracać – poza tym, że nie przeniosłyby się na miejsce zimowania.

Zdjęcie: Pixabay

Właściwy czas na przycinanie oleandrów

Przycinanie oleandrów najlepiej przeprowadzić po okresie kwitnienia. Oleandry kwitną zwykle od późnego lata do jesieni, czyli od lipca do października. Można je zatem bez problemu przycinać aż do początków zimy – czyli do czasu przeniesienia ich do zimowego domku (bo bez zabezpieczenia nie wytrzymają na zewnątrz). Przycinanie w tym czasie zapobiegnie przypadkowemu usunięciu pąków kwiatowych na nadchodzący sezon kwitnienia.

Aby oleandry pięknie kwitły – techniki przycinania oleandrów

• Selektywne przycinanie w celu uzyskania bujności i kwitnienia: Aby oleander mógł kwitnąć i kwitnąć, należy zawsze przycinać gałęzie tuż nad miejscem, w którym trzy do czterech liści zawsze łączą się, tworząc kępkę. Na skróconej gałęzi pozostaw od jednej do trzech takich wiech. Ta procedura sprzyja tworzeniu się nowych pędów z okolicy pod cięciem, które zakwitną w następnym roku. Ta procedura nie tylko zapewnia bujny wygląd, ale także prowadzi do większej liczby kwiatów.
• Postępowanie z przerośniętymi gałęziami: W przypadku starszych i zarośniętych gałęzi zaleca się skrócenie ich o jedną trzecią do połowy ich pierwotnej długości. Pomoże to nie tylko utrzymać oleander w dobrej formie, ale także pobudzi wzrost nowych pędów z dolnych części. Ponadto wszelkie zbyt cienkie lub krzyżujące się gałęzie można przyciąć do głównej gałęzi, co umożliwi dopływ większej ilości światła do rośliny i zapobiegnie niepotrzebnej konkurencji między gałęziami.
• Wspomaganie wzrostu młodych krzewów: Inne podejście jest korzystne w przypadku młodych krzewów oleandrów. Zamiast intensywnego cięcia wystarczy po prostu uszczypnąć wybrane gałązki. Pobudzi to wzrost w tych konkretnych obszarach, dzięki czemu krzew będzie pełniejszy i silniejszy, a ostatecznie pięknie zakwitnie.

Równowaga cięcia i kwitnienia

Oleandry znane są ze swojej odporności na przecięcia, co oznacza, że ​​mogą przyjąć spore ciosy bez poważnych konsekwencji. Należy jednak pamiętać, że jeśli zdecydujemy się na mocne przycięcie w celu odmłodzenia przerośniętego oleandra, może się zdarzyć, że liczba kwiatów w kolejnym okresie kwitnienia będzie mniejsza. Ten kompromis pomiędzy ekstensywnym przycinaniem a kwitnieniem należy dokładnie rozważyć w oparciu o konkretne cele i aktualny stan roślin.

Cięcie oleandrów to, krótko mówiąc, bardzo ważny zabiegco może znacząco wpłynąć na zdrowie, wygląd i potencjał kwitnienia tych pięknych roślin. Przestrzegając zalecanych praktyk i czasu, można osiągnąć harmonijną równowagę pomiędzy utrzymaniem atrakcyjnego kształtu i zachęcaniem do pięknych kwiatów. Zdecydowanie więc warto przygotować się na redukcję w odpowiednim czasie.

Zdjęcie poglądowe: Pixabay