Zaletą jest to, że zioła można uprawiać w ogrodzie, na tarasie, balkonie oraz w domu na parapecie. Ale dlaczego zioła zawodzą? Jakich błędów unikać i na co uważać przy uprawie?

Nie ma nic lepszego niż możliwość własnej uprawy ziół. Istnieje wiele powodów, dla których warto mieć w domu własne świeże lub suszone zioła. Podczas uprawy należy jednak unikać błędów, z których często nawet nie jesteśmy świadomi.

Podstawą jest światło i optymalna temperatura

Większość ziół potrzebuje dużo światła, ale uważaj na bezpośrednie działanie promieni słonecznych. Zdecydowanie unikaj tego, a także miejsc, w których występuje przeciąg lub gwałtowne wahania temperatury. W przypadku uprawy w domu idealnym miejscem jest parapet od strony południowej. Optymalna temperatura wynosi od 15 do 20°C.

Nawożenie lub mniej oznacza więcej

Jeżeli zastanawiasz się w czym uprawiać zioła, co będzie dla nich najlepsze. Najlepiej sadzić je w specjalnym podłożu przeznaczonym specjalnie dla ziół. Zawiera wszystkie niezbędne składniki odżywcze w optymalnych proporcjach. Dzięki temu nie będzie potrzeby nawożenia.

Zwróć uwagę na nadzienie

Ostrożnie z ubieraniemw przeciwnym razie możesz pożegnać się z ziołami na dobre. Choć zioła wymagają odpowiedniego nawilżenia, nie ma co przesadzać z ilością wody. W przeciwnym razie korzenie ziół zaczną gnić i stopniowo obumierać. Jeśli chcesz mieć pewność optymalnego podlewania, idealnym rozwiązaniem są skrzynki i doniczki samonawadniające, które zapewniają wystarczający drenaż w okolicy korzeni, aby woda nie mogła gromadzić się w pobliżu korzeni.

Zdjęcie: Pixabay

Zioła najlepiej sprawdzają się na świeżym powietrzu

Pamiętaj o tym zioła uprawiane w domu mają zazwyczaj krótką żywotność. Ponadto uprawa w pojemniku jest jedynie substytutem warunków życia, których potrzebuje roślina. Dlatego idealnie jest, jeśli zaraz po pierwszych wiosennych przymrozkach wystawiamy je na zewnątrz, choćby na parapecie zewnętrznym.

Kiedy jest właściwy czas na zbiory

Nawet zbiory mają swoje własne zasady. Aby nie uszkodzić rośliny, podczas zbioru odcinaj tylko wierzchołki, które zawsze ściskasz nad liściem. Dzięki temu nastąpi dalsze rozgałęzianie i szybsze powstawanie nowych pędów. Ta procedura zbioru jest szczególnie odpowiednia w przypadku bazylii.

Zdjęcie poglądowe: Pixabay

Czy słyszałeś o roślinie zwanej kapustą zwyczajną (Brassica oleracea)? Nawet jeśli nie, na pewno już to jadłeś. Wyhodowano z niego wiele rodzajów warzyw, które lubimy uprawiać i wykorzystywać w przepisach. W naszym artykule dowiesz się jak i kiedy rozpoczęła się ich uprawa.

Kapustę zwyczajną znamy od tysięcy lat

„Ten dziki chwast rośnie głównie na wapiennych wychodniach otaczających przybrzeżne regiony Morza Śródziemnego” – pisze Jeanne Osnas, badaczka z Purdue University. „To roślina dwuletnia. Zanim zakwitnie drugiego lata, wykorzysta składniki odżywcze zgromadzone w rozecie zimą do stworzenia okółka z żółtymi kwiatami. Dzięki tym pożywnym liściom udomowione odmiany tej rośliny są dziś ważnymi uprawami dla większości świata”.

Oprócz wspomnianej już południowej części Europy, ta dzika kapusta, która w okresie kwitnienia dorasta do wysokości od jednego do dwóch metrów, pochodzi również z jej przybrzeżnego zachodniego regionu.

Nasi przodkowie zaczęli udomowić dziką kapustę tysiące lat temu. Szczegóły jej uprawy przed erą helleńską nie są jednak jasne, jednak była to już roślina powszechnie dostępna i oprócz gatunków dzikich występowały także rośliny o liściach gładkich i kręconych.

Selektywna hodowla kapusty zwyczajnej również ma swoje korzenie w odległej historii. Jej efektem są dziesiątki rodzajów różnorodnych warzyw. Koncentrując się na określonych częściach roślin, czy to na liściach, czy na pąkach, ludzie stworzyli wiele odmian. Chociaż niektóre odmiany nie są do siebie podobne, wszystkie mają te same czteropłatkowe kwiaty.

Hodowla pozwoliła uzyskać określone rodzaje warzyw

Jarmuż, jarmuż i brokuły chińskie powstały w wyniku stopniowego powiększania się liści ich roślinnych przodków. Należą do pierwszych udomowionych odmian kapusty zwyczajnej, a ich uprawa sięga 300 roku p.n.e. Jarmuż został udomowiony przez hodowców w Europie, a brokuły chińskie, jak sama nazwa wskazuje, w Chinach.

Na początku XIII wieku z odmiany jarmużu, prawdopodobnie liściastej, wyhodowano kapustę czerwoną i białą oraz jarmuż. Wybrano rośliny z dużym pąkiem wierzchołkowym (jest to pączek kończący szczyt łodygi). Liście tych roślin są blisko siebie i wyrastają z krótkiej, szerokiej łodygi.

Brukselka przypomina małą kapustę, jednak jej owoce wyrastają z pąków na łodydze rośliny. Uprawę tego warzywa rozpoczęto w XIII wieku w okolicach Brukseli.

Początki kalarepy sięgają XV wieku. Podczas jego hodowli rolnicy wybierali takie rośliny jarmużu, które miały odpowiednio grubą łodygę.

Wygląd brokułów wskazuje, na której części pierwotnej rośliny skupili się hodowcy w XV wieku. Podczas hodowli dbano o to, aby wybrany rodzaj jarmużu miał jak największe skupiska kwiatów. Następnie są zbierane, zanim zaczną kwitnąć. Popularny kalafior powstał później z jednej z setek odmian brokułów.

Jak podoba Ci się nasz magazyn? Podziel się z nami swoją opinią

zwykle wyróżniają się jeszcze bardziej, jeśli uzupełnimy je pięknymi liśćmi. Jeśli nie chcesz co roku niepotrzebnie wydawać mnóstwa pieniędzy na zakup nowych roślin, możesz spróbować zachować je także na kolejne sezony.

Wierzba pieniężna (Lysimachia nummularia)

rośnie powszechnie w całej Europie Środkowej, ale został również wprowadzony do Ameryki Północnej i Australii. Spotkać ją można tutaj jako niepozorną roślinę na brzegach strumieni i rzek.

Wierzba pieniężna kwitnie od maja do lipca żółtymi kwiatami i często wykorzystywana jest jako roślina dodatkowa w skrzynkach, gdzie nie tyle kwitnie, co świeże zielone, drobne liście na długich, zwisających łodygach.

Pod koniec sezonu letniego można posadzić wierzbę w ogrodzie, gdzie będzie ona wykorzystywana jako Wiosną wystarczy odciąć kilka pędów slisty i pozwolić im zapuścić korzenie w wodzie. W ten sposób można łatwo rozmnożyć wierzbę w skrzynkach na kolejny sezon.

Glechoma hederacea (Glechoma hederacea)

Kolcolist pospolity, dawniej nazywany janowiec bluszczowy, to wieloletnie zioło, które można spotkać w postaci runa leśnego, rosnącego dziko niemal w całej Europie i północnych częściach Azji. Jest uważany za nieprzyjemny chwast w ogrodach.

Bardzo często wykorzystywana jest także jako roślina dodatkowa do kwitnących roślin balkonowych. Tworzy do 2 m długości zasłony pędów o świeżych zielonych, okrągłych liściach z białawym brzegiem. Kwitnie od marca do lipca drobnymi, niepozornymi kwiatami o fioletowej barwie, przypominającymi głuchy kwiat.

. Nie lubi bezpośredniego światła słonecznego. Intruz może pozostać na balkonie przez zimę, ale można go także zasadzić w ogrodzie. Wytrzymuje prawie wszystko, jest mrozoodporny do -40°C.

Dichondra (Dichondra micrantha)

Dichondra, którą możesz znać również pod nazwą srebrny deszcz, jest dokładnym przeciwieństwem poppenca. , gdzie tworzy pędy o długości do 1 m, swobodnie rosnące w zasłonach bukszpanu.

ale gdy jesienią temperatura spadnie poniżej 8°C, wymaga przeniesienia do pomieszczenia ze schodkiem o temperaturze około 10°C, gdyż nie jest mrozoodporna. Wiosną, około połowy maja, można ją ponownie posadzić wśród kwitnących kwiatów balkonowych.

W miesiącach zimowych nie mamy zbyt wielu okazji, aby cieszyć się kwitnącym ogrodem, ale jeśli odłożymy na bok wyprawy w egzotyczne krajobrazy, wciąż w pełni rozkwita zupełnie wyjątkowy krzew zwany jaśminem. Na pierwszy rzut oka jej kwiaty przypominają także wcześnie kwitnący krzew, nawłoć. jednak kwitnie nieco później, w kwietniu.

Jasminum nudiflorum (Jasminum nudiflorum)

jasnożółte kwiaty. Pochodzi z Chin i Tybetu, gdzie rośnie wysoko w górach, na wysokościach 800–4500 m. W swojej ojczyźnie porasta zbocza i zbocza gór.

Wyrastają po łuku czworokątne gałązki, na których wyrastają drobne, ciemnozielone liście. Liście zaczynają kiełkować dopiero w okresie pełnego rozkwitu rośliny lub nawet później, całkowicie po kwitnieniu, w zależności od pogody w roku.

Powalony krzew może zastąpić trawnik

Gałęzie kwitnącego jaśminu dorastają do długości do 3 m, a pędy leżące na ziemi łatwo się zakorzeniają. Dlatego jaśmin może szybko rozprzestrzenić się na dużym obszarze i dlatego można go uprawiać jako substytut trawnika. Sadząc w ogrodzie należy jednak wziąć pod uwagę dużą ekspansję kwitnącego jaśminu, który może agresywnie się rozprzestrzeniać.

Można jednak również uprawiać jaśmin w formie winorośli, przywiązanej do konstrukcji wsporczej, na przykład na ścianie domu, lub może rosnąć w pobliżu płotu, z gałęziami przewieszonymi przez płot. Inną opcją jest uprawa jaśminu w pełnym rozkwicie, nawet w formie regularnie przycinanego bonsai.

Wymagania dotyczące uprawy jaśminu

Kwitnący jaśmin jest bardzo wytrzymały i mało wymagający ze względu na swoje pochodzenie, ale najlepiej rośnie na przepuszczalnej glebie z wystarczającą ilością składników odżywczych i neutralnym odczynem. Wymaga stanowiska w pełnym słońcu lub półcieniu. Kwitnie słabo w cieniu.

Wiosenna odmiana kwitnącego jaśminu

Jeśli chcemy uzyskać dużą liczbę kwiatów, należy regularnie przycinać jaśmin w okresie pełnego kwitnienia, najlepiej do jednej trzeciej jego długości. Cięcie wykonuje się wczesną wiosną po kwitnieniu.

Jak rozmnażać kwitnący jaśmin

Rozmnażanie jaśminu jest bardzo proste, wystarczy wykopać samoukorzenione części gałęzi lub celowo wbić gałązki w ziemię i rozmnożyć jaśmin poprzez tzw. szczepienie. Ponadto wszystkie ścięte gałązki bardzo łatwo zakorzeniają się w wodzie i mokrym piasku.

Czy zastanawialiście się kiedyś, dlaczego do farszu wielkanocnego dodaje się pokrzywy? Nasi przodkowie wiedzieli, że zioła wiosenne, w tym chwasty takie jak pokrzywa, to świetny sposób na dostarczenie organizmowi niezbędnych minerałów i pierwiastków śladowych. W czasach, gdy świeże, domowe warzywa jeszcze nie rosną, zioła, które dopiero kiełkują, są właściwym rozwiązaniem dla organizmu osłabionego zimowymi miesiącami. Młode rośliny są pełne siły, dosłownie życiodajne.

Po zioła w lesie

Zaletą jest to, że zdrowiem płynącym z natury może cieszyć się każdy, nawet ten, kto nie ma ogrodu. Wystarczy wybrać się do lasu lub na łąkę i zabrać ze sobą płócienną lub papierową torbę, w której będziesz przechowywać zebrane zioła, nie może parować. Zioła zbieraj zawsze w miejscach, gdzie nie ma zbyt wielu ludzi i spacerujących psów. Nie musisz być nawet z wykształcenia biologiem, wiosennej energii dostarczą właśnie takie rośliny, które z pewnością każdy rozpozna. Zbieraj młode rośliny najlepiej rano lub wczesnym rankiempóki są jeszcze świeże i nie zwiędły od palącego słońca.

Możesz zebrać po trochu każdego z nich do nadzienia wielkanocnego lub skupić się tylko na kilku rodzajach. Ale im więcej odmian spróbujesz, tym bogatszy będzie smak farszu. Nie ciągnij ziół zbyt daleko, zwiędłe rośliny tracą ważne substancje. Będzie Ci potrzebne na jedno nadzienie około pół szklanki na szklankę posiekanych ziół.

Pokrzywa

Najlepszym czasem na zbieranie pokrzywy są miesiące wiosenne. Podczas kwitnienia skup się na młodych pędach i wierzchołkach starszych roślin, które zawierają najwięcej korzystnych dla organizmu substancji. Jednak pokrzywa nadaje się nie tylko do farszu, można ją dodawać jako przyprawę do zup lub suszyć liście i robić z nich np. herbatę. Zaleca się stosowanie wyłącznie pokrzywy poddanej obróbce cieplnej.

Głucha dziewczyna

Jeśli nie lubisz pokrzywy, sięgnij po ich krewnych – pokrzywę. W kuchni można wykorzystać młode liście i fioletowe kwiaty janowca fioletowego i janowca plamistego. Jest również jadalny. Rośliny działają przeciwzapalnie, wspomagają oddawanie moczu, ułatwiają kaszel i rozluźniają śluz.

Kolcolist bluszczowy

Należy do tej samej rodziny co chaber. Roślina ma wiele właściwości zdrowotnych – rozpuszcza śluz, działa przeciwzapalnie, leczniczo, dezynfekująco i moczopędnie, poprawia trawienie, wspomaga przemianę materii, odtruwa wątrobę, łagodzi stany zapalne i swędzenie skóry.

Kozia noga

Innym szeroko rozpowszechnionym chwastem, z którego ogrodnicy często są niezadowoleni, ale miłośnicy świeżych ziół nie tolerują, jest. Występuje w miejscach wilgotnych i zacienionych, można ją zbierać do jesieni. Najlepszy smak mają rośliny bardzo młode, jasnozielone i z ledwo rozwiniętymi liśćmi. Jest spokrewniony z warzywami korzeniowymi i smakuje podobnie, pikantnie, pikantnie.

Można go używać zamiast szpinaku w gotowanych potrawach. Jeśli chcesz oszczędzić trochę korony, biegnij na najbliższą łąkę. Jeśli jednak naprawdę chcesz wspomóc swój organizm, dodaj go świeżego do smoothie lub sałatki. Krwawnik pospolity jest bogaty w witaminę C i zawiera szereg korzystnych substancji, które pomagają rozpuszczać sole w organizmie, dzięki czemu pomaga w leczeniu dny moczanowej czy reumatyzmu, ale także w rozpuszczaniu i wydalaniu soli z nerek.

Stokrotka

są jednymi z pierwszych kwiatów kwitnących wiosną i kwitną aż do późnej jesieni. Przez cały czas możesz je zbierać i korzystać z ich mocy. Kwiaty możesz dodawać do koktajli czy sałatek, do dań gotowanych, czyli także do farszu, zamiast tego użyj młodych, świeżych listków. Zawiera witaminę C, wspomaga odkrztuszanie i działa przeciwzapalnie.

Fioletowy

Można również łatwo zauważyć fioletowe kwiaty fiołków, ale tutaj należy raczej zrywać liście. Będą dobrze pasować do farszu. Dodatkowo roślina zawiera związek kwasu salicylowego, który jest substancją czynną acylopiryny, dzięki czemu poprawia wydzielanie śluzu i ułatwia kaszel.

Banan

Prawie każdy o niej słyszał, działa przeciwkaszlowo, ma działanie przeciwzapalne i antybiotyczne, warto więc wrzucić do farszu kilka listków. A gdy będziesz na łące, zerwij kilka listków młodego krwawnika, ma pieprzny smak.

Mniszek lekarski

Do farszu można dodać także młode listki mniszka lekarskiego (starsze są gorzkie) i gdy roślina zakwitnie, możemy cieszyć się także żółtymi główkami. Na pierwszy rzut oka smakują dziwnie, ale potem można się przyzwyczaić i można jeść zdrowie prosto na łące.

Czosnek niedźwiedzi

Czy musisz spróbować jedzenia? Nie musisz kupować czosnku, którego pochodzenie może być dość wątpliwe, wyjdź ponownie na łono natury i znajdź. Liście, kwiaty i cebule są jadalne, ale wiosną trzeba skupić się na liściach. Rośnie najczęściej w wilgotnych, bogatych w składniki odżywcze lasach, zwłaszcza lasach łęgowych.

Cała roślina pachnie czosnkiem, zawiera także witaminę C i inne substancje czynne, które regulują pracę żołądka, wspomagają trawienie, przyspieszają gojenie się ran i wrzodów oraz łagodzą skurcze. Można go wykorzystać jako przyprawę, np. do farszu, lub przygotować np. domowe pesto.

To idealny czas na sadzenie cebul tulipanów. Dobrze wybrane stanowisko zapewni wczesne kwitnienie, a nawóz organiczny zapewni odpowiednie drenaż gleby. Tulipany słyną z żywych kolorów i oszałamiającego wyglądu w wiosennych ogrodach. Aby te piękne kwiaty kwitły rok po roku, należy wiedzieć, jak o nie dbać po przekwitnięciu i przestrzegać odpowiedniego planu sadzenia.

Wybór odpowiedniego czasu na sadzenie tulipanów

Wybór odpowiedniego czasu na sadzenie cebul tulipanów jest kluczowy dla ich wzrostu i pomyślnego kwitnienia. W większości regionów o klimacie umiarkowanym październik lub początek listopada to idealny czas na sadzenie tulipanów. Gleba jest jeszcze wystarczająco ciepła, aby ukorzenić się, ale ryzyko przymrozków jest minimalne.

Wybór odpowiedniego miejsca i sposób, w jaki to zrobić

Wybór odpowiedniego miejsca do sadzenia ma kluczowe znaczenie dla powodzenia tulipanów. Wybierając miejsce do ich sadzenia, należy wziąć pod uwagę następujące czynniki:

• Światło słoneczne: Tulipany rosną w pełnym słońcu lub w półcieniu. Wybierz miejsce, które otrzymuje co najmniej 6-8 godzin światła słonecznego dziennie.
• Dobrze przepuszczalna gleba: Tulipany preferują dobrze przepuszczalną glebę, w przeciwnym razie gniją. Jeśli Twoja gleba ma tendencję do zatrzymywania wody, rozważ dodanie materii organicznej lub posadzenie tulipanów w podwyższonych grządkach.
• Rośliny towarzyszące: Tulipany kwitną wczesną wiosną, a w dalszej części sezonu mogą pozostawić gołe miejsca w ogrodzie. Posadź je obok bylin lub roślin okrywowych, które wypełnią luki po zamieraniu tulipanów.
• Unikaj sadzenia w pobliżu róż: Tulipany można sadzić w pobliżu wielu innych bylin, ale należy unikać sadzenia w pobliżu róż, ponieważ ciernie mogą uszkodzić cebule tulipanów.

Zdjęcie: Pixabay

Sadzenie tulipanów – procedura

Po wybraniu odpowiedniego czasu i miejsca postępuj zgodnie z poniższymi instrukcjami, aby zasadzić tulipany:

• Przygotowanie gleby: Wykonaj spulchnienie gleby na głębokość około 20-25 cm i usuń wszystkie chwasty, kamienie i brud. Dodaj materię organiczną, taką jak kompost, aby poprawić żyzność gleby.
• Pokopać: Za pomocą sadzarki lub łopaty ogrodowej wykop otwory na cebule tulipanów. Głębokość powinna wynosić około trzykrotność wysokości cebulki. Dla większości tulipanów jest to około 15-20 cm.
• Odpowiednie odstępy: Cebule sadzimy w odległości 10-15 cm od siebie, aby miały miejsce do wzrostu i odpowiednią cyrkulację powietrza.
• Lokalizacja: Umieść cebulki tulipanów spiczastym końcem do góry. Z tej strony wyrosną liście.
• Zasypywanie: Cebule przykryj ziemią i delikatnie dociśnij, aby pozbyć się kieszeni powietrznych. Podlewaj nowo posadzone cebule, aby gleba opadła.
• Chochoł: Nałóż warstwę ściółki, takiej jak słoma lub rozdrobnione liście, aby zaizolować glebę i chronić cebule przed ekstremalnymi wahaniami temperatury.

Pielęgnacja tulipanów po posadzeniu

Po posadzeniu kontynuuj pielęgnację tulipanów, aby zapewnić im zdrowie i długowieczność. Jesienią utrzymuj glebę stale wilgotną, ale nie podmokłą. Tulipany potrzebują wody, aby zapuścić korzenie przed zimą.

Wiosną, gdy pojawią się liście, należy zastosować zrównoważony nawóz o powolnym działaniu. Unikaj nawozów o wysokiej zawartości azotuktóre mogą sprzyjać nadmiernemu wzrostowi liści kosztem kwiatów. Następnie regularnie usuwaj przekwitnięte kwiaty i pozwól, aby liście wyschły i naturalnie żółkły po kwitnieniu. Proces ten pomaga cebulom magazynować energię na następny sezon wegetacyjny.

Przy właściwym czasie, miejscu i pielęgnacji Twoje tulipany będą się rozwijać i staną się wspaniałym dodatkiem do Twojego ogrodu przez wiele lat.

Zdjęcie poglądowe: Pixabay