Nietoperz złocisty i nietoperz złocisty kropkowany: różnice między dwoma pięknymi słonecznymi kwiatami, oba żółte, ale o różnych cechach.

To dwa spektakularne kwiaty, które ożywiają ogród swoim żywym kolorem. Tam pospolita buława złota i buława cętkowana wyglądają bardzo podobnie. Składają się z drobnych różnic, których być może nie zauważysz na pierwszy rzut oka. Zobaczmy, czym one są. Trzeba to powiedzieć są to rośliny wieloletnie i wiecznie zielone i aby nie przekraczały 50/90 centymetrów. Można je łatwo uprawiać i nie wymagają specjalnej uwagi. Należy je nawadniać, nie powodując stagnacji u podstawy łodygi. Należy je umieścić w nasłonecznionym miejscu.

Obydwa kwiatostanymają kształt przypominający młotek bębnowy, stąd wzięła się nazwa. Szczególnie nazywano go także kropkowaną złotą maczugą Centinorba ponieważ miał korzystne właściwości. Stosowano ją jako panaceum na wiele dolegliwości. Obraz, który widzisz powyżej, przedstawia gałązkę Kropkowana złota buława, nazwa łacińska to Lizymachia punktowa. Łodyga jest wzniesiona i nie ma bocznych gałęzi. Docierasz na szczyt, aby odkryć cudowne małe kwiatki, korona składa się z 5 działek, a pręciki są zwykle pomarańczowe.

Wspólna złota maczuga i kropkowana złota maczuga: cechy wspólne tych dwóch kwiatów i różnice

Dostarczony owoc przypomina kapsułkę zawierającą różne nasiona. Liście są zgrupowane od 3 do 6 i rozmieszczone poziomo. Są owalne, ale wąskie i długie i zakończone szpicem. Poniżej, w mało widocznej części, znajdują się bogowie małe kropki od których wzięła się nazwa rośliny. W przeszłości jego użycie było również zioło lecznicze. Potrafił interweniować w fazie wykrztuśnej i cimicyfugalnej, dziś stosowany jest jako środek odstraszający. Dochód przeznaczony jest na stworzenie szeroko stosowanego produktu do zwalczania irytujących letnich owadów. Uwielbia wilgotne środowisko i zdobi tarasy i ogrody.

Tutaj powyżej możesz obserwować Wspólna złota buława, zawsze z klasycznymi żółtymi kwiatami i pionową łodygą sięgającą do jednego metra wysokości. Nazwa łacińska to Lysimachia pospolita, można go znaleźć na polach w pobliżu stawów, trzcin i strumieni. Ściśle wilgotne środowisko. Kwitnienie przypada na lato, od czerwca do wrześniapłatki są zgrupowane po 5, ale nie mają pomarańczowych pręcików. Są zgrupowane w wiechy, a liście są długie, ale faliste. Są bezwonne, ale przyciągają owady do zapylania.

Należą do klasy Primulaceae i chociaż na pierwszy rzut oka mogą wydawać się takie same, po umieszczeniu obok nich można zauważyć różnicę zarówno pod względem wizualnym, jak i w budowie. Obaj są złotymi klubami, ale jeden ma interpunkcja pod liściem, od którego wzięła się jego nazwa.

Kiełki nie wymagają gleby, nawozów ani żadnych pestycydów. Wystarczy im regularna dawka wody, a już po kilku dniach zbierzesz obfite żniwo. Podobnie jak zioła, kiełki dodają charakteru Twoim potrawom i nie tylko! Zwiększą także wartość odżywczą żywności. Są pełne witamin, minerałów i enzymów. I możesz mieć to w każdej chwili przez cały rok. Czy zamierzasz to zrobić? Z naszą instrukcją będzie to bułka z masłem.

Kiełki kontra mikrozioła

Wiele osób myli kiełki z mikroziołami. Wyglądają bardzo podobnie i zaczynamy uprawiać oba z nasion, ale nadal istnieją pewne drobne różnice. Zależy to przede wszystkim od sposobu uprawy i w jakiej fazie wzrostu się znajdują. Kiełki potrzebują dużo wody do wzrostu. Nie sadzi się ich do gruntu i potrzebują zaledwie kilku dni, aby „dojrzeć” (zwykle od 3 do 6 dni). Nie mają bardziej wydatnych liści, a większą część pędu stanowi łodyga. Są spożywane w całości.

W glebie zaczynają rosnąć mikrozioła. To od niej pobierają składniki odżywcze potrzebne do wzrostu. Uprawa trwa dłużej – zwykle od tygodnia i mogą mieć mniejsze liście.

Dlaczego kiełkowanie jest zdrowe?

Oprócz wspaniałego smaku kiełki są pełne witamin, minerałów i enzymów. Mogą pochwalić się witaminami A, C, E, K oraz szeregiem witamin z grupy B. Minerały obejmują potas, fosfor, magnez, wapń, sód, żelazo, cynk, selen i miedź.

Same nasiona zawierają mnóstwo składników odżywczych, a kiełkowanie uruchamia mechanizmy, które kilkukrotnie zwiększają ilość tych witamin. Na przykład owies, który ma zielone kiełki, zawiera do 2000% więcej witaminy B2. Witamina C w soi wzrasta nawet pięciokrotnie po trzech dniach kiełkowania.

Co możesz wykiełkować?

Możliwości są naprawdę szerokie. Możesz kiełkować:

• Rośliny strączkowe – ciecierzyca, soczewica, groch, soja, fasola mung lub fasola adzuki
• Zboża – gryka, pszenica, proso, owies, komosa ryżowa, ryż naturalny, jęczmień, żyto
• Posiew – rzodkiewka, brokuły, rukola, kolendra, kozieradka, rzeżucha, dynia, nasiona sezamu i słonecznika

Nie zaleca się kiełkowania czerwonej fasoli, ponieważ zawiera ona toksyczną lektynę (białko) fitohemaglutyninę.

Jakie nasiona potrzebujesz?

Jeśli chcesz zachować bezpieczeństwo, wybierz nasiona przeznaczone do kiełkowania. Na rynku można nawet znaleźć mieszanki różnych nasion. Jeśli chcesz spróbować jak smakują indywidualnie, kup jeden rodzaj osobno. Każdy kiełek ma swój specyficzny smak. Nasion nie wolno poddawać obróbce chemicznej ani marynować. Nie kiełkować nasion przeznaczonych do sadzenia. Często traktuje się je pestycydami. Kiełki i rośliny strączkowe poddane obróbce cieplnej, a także te przeznaczone do gotowania, nie wykiełkują.

Jakich pojemników użyć?

Istnieje wiele opcji kiełkowania nasion. Możesz bezpośrednio kupić pojemniki przeznaczone do kiełkowania lub wypróbować domowe wynalazki. Na rynku można znaleźć różnego rodzaju pojemniki – talerze, szklanki czy sitka. Niektóre nasiona lepiej czują się w spodeczkach, inne w filiżankach.

Kubek do kiełkowania

Kubek jest bardzo łatwy w użyciu. Jeśli próbujesz wykiełkować po raz pierwszy, zdecydowanie zacznij od tego. Można w nim wykiełkować niemal wszystko. Można w nim kiełkować rośliny strączkowe, zboża i większość nasion. Unikaj tylko rukoli, rzeżuchy i musztardy, ponieważ tworzą żel i zbijają się w szklance.

Płyta do siewu

Podstawka z sitkiem nadaje się do nasion, które w kontakcie z wodą tworzą żel. Po namoczeniu można je równomiernie rozłożyć na całym sitku i mimo żelu mają wystarczająco dużo miejsca do oddychania. Kiełkuj w spodku rukiew wodna, musztarda, rzodkiewka, kozieradka, koniczyna, por, brokuły lub kalarepa. Unikaj kiełkowania w nim roślin strączkowych, takich jak fasola mung czy groszek.

Naczynie do kiełkowania

Miska to nieco wyższa inwestycja w porównaniu do innych pojemników. Jest głębszy i najczęściej stosowany jest w połączeniu z matami (np. konopnymi). Zaletą jest to, że pozwala zaoszczędzić trochę czasu i nie trzeba poświęcać tyle czasu na kiełki. Dzięki macie konopnej dostarcza im tyle wody, ile w danym momencie potrzebuje. Miski posiadają zazwyczaj większe otwory, dlatego nadają się do uprawy roślin strączkowych i zbóż, które przez nie nie wpadają, a będąc głębszymi, dają wystarczająco dużo miejsca na korzenie. Nadają się np. do grochu czy fasoli mung.

Domowe pojemniki

1. Pojemnik z watą – najłatwiejszy i najtańszy sposób. Będziesz potrzebował pojemnika z lekko podwyższoną krawędzią i zwykłej waty. Nie wykiełkuje na nim wszystkiego, ale wystarczy na rzeżuchę, rukolę, rzodkiewkę, brokuły, kalarepę, kozieradkę czy musztardę.
2. Niestandardowy kubek do kiełkowania – zamiast pokrywki będziesz potrzebować słoika i gazy. Gaza pozwala na oddychanie powietrzem i wodę podczas płukania, a jednocześnie jest na tyle gęsta, że ​​nasiona nie przedostają się przez nią. Przymocuj go wokół szyby za pomocą gumki recepturki.

Jak to zrobić?

Nasiona moczy się zawsze przez kilka godzin. W zależności od gatunku trwa to od 4 do 12 godzin i wtedy należy je płukać przynajmniej dwa razy dziennie. Wyjątkiem jest kiełkowanie na wacie. Niektóre nasiona kiełkują trudniej, inne łatwiej. Nie poddawaj się, gdy nie zadziała za pierwszym razem. Na początek polecamy np. rzodkiewkę lub brokuły i stopniowo dodawać więcej.

Przydatne wskazówki i porady przed rozpoczęciem:

• Nie nakładać kiełków bezpośrednie światło słoneczne. Może je szybko wysuszyć. Przez pierwsze dwa dni odpowiedni jest cień, a następnie wystarczy im półcień lub tylko rozproszone światło.
• Pierwsze dni będą takie bez koloru. Później dzięki naturalnemu światłu zmienią kolor na ładnie zielony.
• Możesz zobaczyć na nich coś, co wygląda jak biała pleśń. Będzie wyglądać, jakby korzenie były owłosione. Nie martw się, to nie pleśń. To tylko znak, że jest spragniony. Cóż, jeśli niedawno przepłukałeś kiełki i widzisz, że są mokre i być może czujesz dziwny zapach z pojemnika, to prawdopodobnie jest to już pleśń.

Kiełkowanie na wacie

1. W płytkim pojemniku z lekko podwyższoną krawędzią rozłóż watę i zalej ją wodą, tak aby była całkowicie mokra. Po odwróceniu pojemnika do góry dnem wata nie powinna wypadać i nie powinna z niego kapać.
2. Nie trzeba wcześniej moczyć nasion. Wystarczy posypać mokrą bawełnę jedną warstwą nasion, ale niezbyt gęsto.
3. Spryskaj kiełki wodą z butelki ze sprayem i przez pierwsze 2-3 dni przykryć drugim pojemnikiem, ale w taki sposób, aby umożliwić im oddychanie.
4. Teraz wystarczy sprawdzić, czy wata jest wystarczająco mokra. Jeśli nie, podlej je lub spryskaj opryskiwaczem, ale gdy pojawią się pierwsze pędy, nie używaj opryskiwacza. Pobierają wodę z dna waty.

Kiełkowanie w filiżance

1. Nasiona można namoczyć bezpośrednio w szklance. Wlać je do środka tak, aby jedną warstwą zakryły dno szklanki i zalać wodą.
2. Po namoczeniu odlać wodę i obróć szklankę tak, aby cała woda mogła z niej spłynąć. Powinien być pod kątem około 45 stopni.
3. Płucz kiełki co najmniej dwa razy dziennie – wystarczy wlać do szklanki tyle wody, aby wypić całość i zalać. Zwykle wystarczające jest płukanie codziennie rano i wieczorem.

Kiełkuje na spodku

1. Namocz nasiona na zalecany czas do wody.
2. Po namoczeniu przelać je na sitko i za pomocą noża rozprowadzić równomiernie po całej powierzchni. Przykryj talerz drugim przez pierwsze dwa dni, aby zachować wilgoć.
3. Nie zapomnij posypać nasionami dwa razy dziennie. Najlepiej sprawdza się opryskiwacz.
4. Kiedy zobaczysz, jak rosną pierwsze korzenieopłucz je bezpośrednio pod bieżącą wodą. Znowu dwa razy dziennie. Zawsze wylewaj wodę, która kapała ze spodka, aby korzenie nie nasiąkły nią.

A co z gotowymi kiełkami?

Większość kiełków jest gotowa w ciągu 3 do 6 dni. Wyjątki również trwają 10 dni (na przykład por lub groszek). Nie można jednak tego uogólniać, można degustować je bardzo małe, a potem i większe. Zdecydowanie zalecamy skorzystanie z nich jak najszybciej. Mogą szybko się zepsuć, ale odpowiednie przechowywanie im pomoże.

Jak je przechowywać?

Jeśli nie chcesz, żeby rosły dalej, możesz włożyć je do lodówki. Tam przestają rosnąć i żyją jeszcze około 3 do 4 dni:

• Opłucz je i osusz papierowym ręcznikiem. Na dno pojemnika połóż czysty ręcznik papierowy i ułóż na nim kiełki. Użyj zamykanego pojemnika.
• Należy je „wietrzyć” od czasu do czasui w ten sposób powtórzyć płukanie i suszenie. Raz na dwa dni wystarczy, ale jest całkiem prawdopodobne, że znikną.

Kiełki zaleca się spożywać świeże, najlepiej niegotowane. Nie tylko ze względu na zachowanie ważnych składników odżywczych i witamin, ale także ze względu na ich fantastyczny smak. Zawsze dodawaj je do gotowanych posiłków na końcu. Świetnie komponują się z sałatkami, risotto, makaronami, zupami, sosami, koktajlami warzywnymi lub po prostu ze świeżym pieczywem i masłem.

Sumak (Rhus typhina)

Na pierwszy rzut oka nawet nie myślisz, że krzew o ozdobnych liściach może być tak ekspansywny. Nowe rośliny wyrastają z korzeni z taką szybkością, że nie można wyjść z podziwu. Z drugiej strony nie powinniśmy tak łatwo rezygnować z piękna tego drzewa. Ważne jest jedynie monitorowanie i powstrzymywanie jego rozprzestrzeniania się. Wystarczy regularnie kosić trawę wokół sumaka wraz z młodymi pędami sumaka.

Jak rozpoznać sumaka jarzębiny?

Wysokość 2–10 m. Ma szarą korę i brązowe, owłosione młode pędy, starsze gałęzie stają się później łyse. Jest drzewem liściastym, wiosną zaczyna wypuszczać liście wieloklapowe o długości do 50 cm z maksymalnie 31 drobnymi ząbkowanymi listkami.

Na końcach gałęzi kwitną drobne kwiaty zebrane w wiechy patyków. Kwiaty męskie są jasnozielone, a kwiaty żeńskie czerwone. Na drzewach pojawiają się efektowne owoce, które pozostają na gałęziach aż do zimy.

Sumak jest najpiękniejszy jesienią

Wiosną i latem sumak ożypałka jest na pierwszy rzut oka dość zwyczajnym drzewem lub krzewem, jednak wraz z nadejściem jesieni zaczyna przekształcać się w niespotykanie olśniewającą piękność. Liście zaczynają zmieniać kolor na jasnożółty, ognisty pomarańczowy i jaskrawoczerwony, a jednocześnie zaczynają dojrzewać różowo-czerwone owoce. Owoce utrzymują się nawet na całkowicie nagich gałęziach przez całą zimę.

Dlaczego sumak rokitnika jest niebezpieczny?

Krzew potrafi rozprzestrzeniać się z niewiarygodną szybkością, dlatego warto sadzić go tylko w miejscach, w których będziemy o niego należycie dbać i nie dopuścimy do rozsiewania się jego pędów korzeniowych.

Jednak sumak rokitnikowy może powodować również inny problem. U osób bardziej wrażliwych kontakt z sumakiem może powodować zaczerwienienie i zapalenie skóry. .

W przyrodzie na całym świecie występują rośliny, które rozprzestrzeniają się szybciej niż jest to zdrowe. Niektóre rosną również tutaj:

Sorbus aucuparia var

Jarzębina (powszechnie znana jako jarzębina) pasuje do każdego ogrodu i parku i występuje u prawie osiemdziesięciu gatunków na półkuli północnej. Dla doskonałego smaku owoców uprawiamy głównie morawską odmianę o słodkich owocach, która w przeciwieństwie do gorzkiego dzikiego agrestu ma mało gorzki, raczej słodko-kwaśny smak i wysoką zawartość witaminy C. Im dłużej zostawiamy je na drzewie , tym są słodsze i możemy je też przepuścić przez pierwszą zamrażarkę. Możemy je spożywać bezpośrednio, ale . Zaletą jest to, że witamina C, pozyskiwana z owoców żurawia, jest bardzo stabilna.

Można go rozpoznać po liściu

Żurawia słodkowodnego od żurawia zwyczajnego możemy bardzo łatwo odróżnić i nie musimy nawet próbować owoców. Po prostu uważnie przyglądamy się liściom obu drzew. Ząbkowanie liści żurawinodzioba przebiega na całej długości liści. U żurawia morawskiego o słodkich owocach ząbki sięgają tylko do około połowy długości liści. Żuraw słodkowodny dorasta do wysokości około 10 do 15 metrów. Gałęzie najpierw rosną piramidalnie, później korona się rozszerza. Jednak nawet gałęzie mogą być wskazówką do rozróżnienia – u żurawia słodkowodnego wyrastają z pnia pod większym kątem (ok. 30°) niż u żurawia zwyczajnego. Owocuje na drewnie dwuletnim i starszym.

Jak wyhodować dźwig

Żuraw lubi słoneczne stanowiska, ale poza tym nie jest wymagający ani pod względem miejsca, ani pielęgnacji. Jedynie gleby nadmiernie wilgotne nie są dla niej dobre i cierpi na parcha. Dobrze znosi gleby bardziej kwaśne, natomiast gleby wapienne skracają jej żywotność. Jest całkowicie mrozoodporny i odporny na złą pogodę. Żurawie nie wymagają nawet przycinania, wystarczy cięcie treningowe w celu uformowania korony. Żuraw słodkowodny rozmnaża się poprzez szczepienie lub szczepienie na podkładce.

Przydatne piękno

Dźwig można wykorzystać w całości. Z litego drewna wytwarzano uchwyty do narzędzi, z kory barwiono tekstylia, z kwiatów sporządzano herbatę na kaszel, ale najważniejsze były oczywiście dojrzałe, czerwone owoce. Można je spożywać świeże lub suszone, przygotowuje się z nich kompoty, likiery i syropy. Mają działanie przeczyszczające i moczopędne, w medycynie ludowej stosowane są w celu obniżenia wysokiego ciśnienia krwi, obniżenia poziomu cholesterolu czy przy chorobach tarczycy.

Współpraca z królestwem ptaków

Czerwony, który bardzo lubią, ale nie robią tego ot tak. Nasiona żurawi nie byłyby w stanie samodzielnie wykiełkować bez pomocy ptaków. Kwas parasorbowy zawarty w owocach zapobiega kiełkowaniu nasion. W naturze nasiona mogą kiełkować dopiero po przejściu przez przewód pokarmowy ptaków. Dlatego podczas sztucznego siewu w szkółkach drzew należy przeprowadzić specjalne przygotowanie nasion (stratyfikację), polegające na ułożeniu naprzemiennych warstw trocin, piasku, igieł i podobnego materiału.