Fermentowany sos rybny pod nazwą garum stanowił rdzeń kuchni starożytnej Grecji, Rzymu, Kartaginy, a później także Bizancjum. Pliniusz Starszy twierdzi, że powstaje w drodze fermentacji solonych wnętrzności ryb pelagicznych (czyli tych, które żyją w strefie pelagicznej wód oceanów lub jezior – nie znajdują się one ani przy dnie, ani przy wybrzeżu, ani w pobliżu raf koralowych). lub poprzez fermentację całych małych ryb. W najlepszych warunkach proces trwał około 48 godzin i dały początek dwóm produktom, cienkiemu naparowi zwanemu garum i gęstemu osadowi allex.

Zła reputacja kuchni brytyjskiej

Część drobną i płynną wykorzystywali głównie bogaci, gęsta osadowa mieszanina z resztkami wnętrzności ryb służyła klasom najbiedniejszym. Dla ułatwienia transportu płyn garum zagęszczano poprzez odparowanie wody w celu uzyskania gęstej pasty z kryształkami soli. Pasta służyła do solinia i aromatyzowania potraw i nazywała się muria. Zmieniona w ten sposób przedostała się do kuchni arabskiej, a z Bengalu w pierwszej połowie XIX wieku trafiła do Wielkiej Brytanii, skąd w zupełnie innej formie stała się standardowym wyposażeniem współczesnej kuchni wszystkich krajów zachodnich .

Najsłynniejsza lemoniada świata została wynaleziona przez farmaceutę. Szukał leku, który złagodzi ból

To prawda, że ​​nie cieszy się najlepszą opinią. Tradycyjnie opiera się na prostych potrawach przygotowanych z wysokiej jakości naturalnych upraw, tradycyjnie unikając mocnych smaków i skomplikowanych sosów. Na te typowe cechy prostych i ziemistych smaków wpłynął import surowców i pomysłów z kolonii, czy to Ameryki Północnej, czy Indii, w czasach Imperium Brytyjskiego.

Orient przerobiony na europejski styl

Ale dla Brytyjczyków nie jest to prosty import. Próbują to zrobić na swój sposób. Kuchnia brytyjska potrafi wziąć autentyczne dania orientalne i zamienić je w zupełnie inne, zupełnie europejskie dania. Mówiąc najprościej, aby z importowanych składników i przepisów stworzyć coś, co w niczym nie przypomina kraju pochodzenia, potrzebny jest do tego Anglik. A jeszcze lepiej, angielski farmaceuta, a najlepiej dwóch.

Apteka ogólna została otwarta przez Johna Wheeley Lea i Williama Henry’ego Perrinsa w 1823 roku przy Broad Street w Worchester. Dla Johna było to spełnienie dziecięcych marzeń, od najmłodszych lat chciał zostać farmaceutą. Apteka prosperowała i w 1825 roku obaj wspólnicy otworzyli swój pierwszy oddział przy Vicar Street w Kidderminster, a następnie dwa kolejne w Cheltenham i Malvern.

Smak bengalski dla barona

Około dziesięć lat po otwarciu pierwszej apteki Markus Sandys, 3. baron Sandys wrócił z Indii do Worcester. Wcześniej pełnił funkcję gubernatora Bengalu, a doskonały smak miejscowego sosu rybnego tak mu się spodobał, że poprosił aptekę o wykonanie go według importowanej receptury.

Obydwa bardzo się starali, aby przygotować ten przysmak zgodnie z instrukcją, ale z żałosnym skutkiem. Nie mogła znieść tego, jak obrzydliwie smakowała.

Band-Aid to świetny wynalazek. Wymyślił go amerykański farmaceuta dla niezdarnej Josefiny

A ponieważ rzucili się w przygotowania na wielką skalę, oprócz zamówionej dla barona ilości, przygotowali też kilka galonów sosu do przechowania do odsprzedaży, nie chcieli wyrzucać „jedzenia”, obojętnie jak obrzydliwe. Nic dziwnego, że obaj farmaceuci pochodzili z rodzin rolniczych, Perrins miał cztery siostry i dwóch braci, a Leo miał jeszcze jednego brata. Oboje byli przyzwyczajeni do niemarnowania jedzenia z domu. Dlatego zostawili beczkę z sosem w piwnicy i jakby o tym zapomnieli.

Dwuletni sekret w beczce

Jakieś dwa lata później, w sierpniu 1837 roku, potrzebowali miejsca do przechowywania czegoś bardziej przydatnego, otworzyli zapomnianą beczkę i wiecie co? Oryginalny super mocny i niejadalny macerat fermentował i dojrzewał w beczce, dzięki czemu panowie znaleźli pyszny eliksir, który wkrótce trafił z apteki nie tylko do lokalnych klientów.

Kraft Heinz jest dostawcą rodziny królewskiej od 1951 roku na zlecenie królowej.

Sława i renoma sosu Lea & Perrins Worcestershire rosła, a sukces nie trwał długo. Pierwszy eksport do Stanów Zjednoczonych Ameryki nastąpił dwa lata później, w 1839 r. Do sos został sprowadzony około 1925 roku jako sos Worcester-Shire.

Czerwona cebula, czosnek i anchois

Przepis na produkcję jest oczywiście tajny, jego oryginał odnaleziono w pomieszczeniach pierwotnej firmy produkcyjnej wkrótce po 2000 roku. A jak wiemy z przykładu pierwszego przetworzenia przepisu, nawet lista składników tego nie gwarantuje produkt końcowy będzie smakował tak samo. Ponadto wiele poszczególnych składników jest zapisanych wyłącznie w formie kodów. Mocny smak opiera się na czerwonej cebuli, czosnku i solonych anchois.

Każdy z tych trzech podstawowych składników maceruje się osobno w occie słodowym przez 18 miesięcy. Następnie są mielone i mieszane z innymi składnikami; cukier, marmolada tamaryndowa, koncentrat pomidorowy, goździki i inne przyprawy, aby kontynuować proces starzenia przez kolejne kilka miesięcy.

Oryginalny sos należy na królewski stół

Powstały produkt to sos Lea&Perrins odpowiedni do warzyw, mięsa oraz koktajl Krwawa Mary. Wchodzi w skład wielu przepisów na marynaty do grillowanych mięs, należy do sosu sałatki Cezar. Znajduje miejsce wszędzie tam, gdzie potrzebny jest mocny smak, a nie masz czasu na długie gotowanie.

Najlepsze lekarstwo na choroby związane z niedoborem jodu? Masz to na 100% w swojej kuchni

Na całym świecie istnieje niezliczona ilość imitacji Worchester. W 1876 roku Wysoki Trybunał orzekł, że Lea & Perrins nie jest właścicielem znaku towarowego „Worcestershire” i w samym Worcester wyprodukowano prawie 30 różnych imitacji. Ale oryginalna drogeria Lea & Perrins Worcestershire Sauce jest tylko jedna. Od 2005 roku należy do amerykańskiej firmy Kraft Heinz tj dostawca rodziny królewskiej od 1951 roku.