Lekarze nauczyli się usuwać skrzepy krwi z naczyń mózgu. W języku naukowym taka operacja nazywa się tromboekstrakcją. Stało się to możliwe dzięki otwartej w Pińsku najnowszej pracowni angiografii.
Najprościej opisać tę metodę chirurgiczną, do tętnicy wprowadza się stent retriever (specjalna siatka z samorozszerzającym się uchwytem w kształcie płatka), następnie wprowadza się go do skrzepliny i wraz z nią wyciąga. Następnie przywraca się przepływ krwi w dorzeczu tętnicy, która zaopatruje znaczny obszar mózgu. Skrzep zostaje usunięty, a stan pacjenta natychmiast się poprawia.
Wcześniej w Centralnym Szpitalu Rejonowym w Pińsku możliwości leczenia pacjentów ograniczały się do leczenia zachowawczego. Ale skuteczność leczenia farmakologicznego wynosi 10–20 procent, leczenie chirurgiczne – 30–60. A wspólny wynik daje 70–80 procent. Dlatego pomagają pacjentom w połączeniu. Po pierwsze, neurolodzy przywracają przepływ krwi za pomocą trombolizy. Krótko mówiąc, zakrzepy krwi rozpuszczają się za pomocą leków. Robi się to zawsze, jeśli od udaru minęło do 4,5 godziny. A potem operacja. Angiografia CT, szczegółowe badanie naczyń mózgowych, wskaże jej konieczność. Następnie skrzep usuwa się chirurgicznie.
Eksperci wyjaśniają: tromboekstrakcja to najnowocześniejsza metoda. Minimalnie inwazyjna, zaawansowana technologicznie operacja, która poszerza możliwości neurologów w leczeniu skomplikowanych pacjentów z udarem niedokrwiennym mózgu. U osób, którym usunięto chirurgicznie zakrzep krwi, przywracana jest mowa i przytomność, a w rękach i nogach pojawia się wrażliwość. Najważniejsze jest, aby szukać pomocy w odpowiednim czasie, w tzw. oknie terapeutycznym. W przypadku operacji jest to do sześciu godzin po udarze. Ale im szybciej, tym większe szanse na wyzdrowienie.
W naszym kraju rocznie dochodzi do 40 tysięcy udarów. Jak widać ze statystyk, choroba jest powszechna i obarczona niepełnosprawnością, utratą czucia w kończynach, zmniejszoną lub nieobecną siłą i ruchami w nich, zaburzeniami mowy i świadomości. Głównym zadaniem lekarzy jest nie tylko ratowanie życia, ale także przywrócenie zdolności do czynności prawnych, tak aby pacjent mógł zadbać o siebie i nie stał się ciężarem dla bliskich.