W świecie zdominowanym przez filtry, doskonałe zdjęcia i niemożliwe standardy piękna, program Dove – Uwierz w siebie przypomina nam, że jesteśmy wystarczająco dobrzy tacy, jacy jesteśmy, uczy nas, jak ufać sobie i kieruje naszymi krokami w kierunku wychowania lepszego i bardziej empatycznego pokolenia.

„Bądź cierpliwa, to minie” – mówi mi Alina Greavu (@aluziva), gdy pytam ją, jaką najlepszą radę może dać nastolatkowi, który nie może znaleźć swojego miejsca, który czuje, że nie pasuje do tego idealnego cyfrowego świata, która zaczęła pogardzać swoim wyglądem ze względu na niemożliwe standardy urody narzucane przez media społecznościowe. Dorastanie, jak wyznaje bohaterka wywiadu, to dla większości z nas „straszny okres”. Jednak oprócz wyzwań związanych z wiekiem, od wahań hormonalnych po zbliżające się zmiany fizyczne, pokolenie Z musi stawić czoła większej liczbie przeszkód niż kiedykolwiek wcześniej. Chociaż media społecznościowe są często wykorzystywane jako narzędzie do informowania, organizowania mas lub jako sposób na zwrócenie uwagi ludzi na nadużycia bądź nieprawidłowości społeczne lub polityczne na całym świecie, nie możemy ignorować negatywnych skutków, jakie one niosą. Szczególnie na młodych ludziach. Zupełnie nierealne standardy urody lansowane w mediach społecznościowych mają zgubny wpływ na psychikę młodych ludzi, nastolatków, a nawet dzieci. W pogoni za doskonałością pokolenie Z często nie tylko nie akceptuje własnego ciała, ale wręcz gardzi nim lub rozważa interwencje estetyczne od najmłodszych lat. Według badań przeprowadzonych przez Dove, cztery na pięć dziewcząt porównuje swoje ciała z ciałami innych osób w środowisku wirtualnym. Z badań firmy wynika również, że w pogoni za idealnym selfie dziewczyny robią średnio 14 zdjęć, zanim zdecydują się na opublikowanie tylko jednego. Ponadto 25% dziewcząt uważa, że ​​nie wyglądają wystarczająco dobrze, jeśli nie korzystają z aplikacji do edycji zdjęć.

Te niepokojące statystyki skłoniły Dove do uruchomienia programu Zaufaj sobie, platformę edukacyjną, której celem jest pomaganie młodym ludziom na całym świecie zaufać własnemu ciału, zyskać wysoką samoocenę i zaakceptować siebie dokładnie takimi, jakimi są. W ramach projektu młodzi ludzie, rodzice, nauczyciele lub stowarzyszenia młodzieżowe otrzymują różnorodne programy edukacyjne – artykuły, filmy, warsztaty, a nawet przewodnik – dzięki którym mogą łatwiej nauczyć się ufać sobie, kochać siebie nawzajem, radzić sobie z trudnościami znęcanie się lub wyzwania, jakie media społecznościowe wnoszą do naszego życia.

Nawet jeśli dzisiaj wszyscy znamy Alinę jako jedną z najbardziej wpływowych i głośnych osób w mediach społecznościowych, od początku nie było tak. Nie zawsze miała tę przesadną pewność siebie, nie zawsze czuła się dobrze w swoim ciele i nie zawsze była obojętna na krytykę otoczenia. „Kiedy byłam nastolatką, podobnie jak wiele innych nastolatek cierpiałam na małe piersi. Albo że mam dość dużo włosów, przez co nosiłam tylko bluzki z długim rękawem, żeby ukryć włosy na rękach” – opowiada mi Alina, która wyznaje, że czasami było to nawet znęcany. Jednak z biegiem lat wszystko zaczęło się zmieniać, kiedy zdał sobie sprawę, „jak powierzchowne są to aspekty, jak małe znaczenie ma wygląd fizyczny, a jak duże znaczenie ma to, co masz w głowie i w swojej duszy. Od tego momentu przestały mnie już w ogóle przejmować stereotypy społeczne, presja branży kosmetycznej, przestałam porównywać się z innymi kobietami. Potem oczywiście pomogło mi to, że czytam, że zacząłem oglądać filmy, dokumenty, że zacząłem się rozwijać i znalazłem to, co chcę robić w życiu”. Przyznaje jednak, że proces ten był długi i często żmudny. „To była podróż ze wszystkim. A to, że zostałam mamą przyczyniło się do tej zmiany. Dziś, mając 33 lata, po trójce dzieci, po tym, jak obwisły mi piersi (naturalnie), po tym, jak pojawiły się rozstępy (naturalnie), jestem bardziej pogodzona ze swoim ciałem niż kiedykolwiek. I myślę, że wynika to również z faktu, że mam pieczony. Teraz jestem kobietą, nie jestem już dzieckiem”.

W ostatnich latach Alinie udało się zgromadzić wokół siebie prawdziwą społeczność, którą obecnie obserwuje ponad 118 000 osób, tylko na Instagramie. Mimo że znaczna część jej aktywności odbywa się w internecie, wyznaje, że nigdy nie czuła potrzeby przestrzegania niepisanych zasad mediów społecznościowych, wpasowywania się w określone normy czy prezentowania wyłącznie pozytywnych stron swojego życia. „Wiem, że nie ma czegoś takiego jak doskonałość. Nie mam nic do zyskania, jeśli siedzę, robię zdjęcie i pracuję nad tym, żeby było inne niż jest” – mówi Alina. Wspomina także doświadczenie sprzed kilku lat, kiedy była „prezenterką w stacji informacyjnej i przez pryzmat tej pracy musiałam, jak powiedziałam, codziennie mieć na twarzy dwa wiadra błyszczyku. Grube warstwy podkładu, pudru, które odnawiały się z godziny na godzinę, z pamiętnika na pamiętnik. Wieczorem, kiedy wracałam do domu i zmywałam makijaż, stwierdzałam, że istnieje ogromna różnica między tym, jak wyglądam w lustrze, a tym, jak wyglądam w rzeczywistości. I to wpędziło mnie w ciężką depresję. Bardzo trudno było mi zobaczyć siebie piękną w ciągu dnia, w profesjonalnym makijażu, a wieczorem, kiedy wracam do domu, być załamaną, pełną cieni pod oczami, wyprysków, zaskórników i tak dalej. To był proces kilkuletni, podczas którego powiedziałam sobie, że muszę popracować nad sobą, aby zaakceptować siebie taką, jaką jestem. Tak, robię makijaż, edytuję zdjęcia, używam filtrów, ale kogo oszukuję? Bo ja nim nie jestem. Wydaje mi się to wysiłkiem, niepotrzebnym zmęczeniem, zawracanie sobie głowy przedstawianiem rzeczy pod kątem, który stanowi może tylko 10% całości. Uważam to za męczące i bezcelowe, a wiele badań wykazało, że tego typu posty są szkodliwe dla Twoich obserwujących. A ja nie chcę tego robić.”

Czasami jednak jego niezwykle szczere i wrażliwe posty spotykały się również z negatywnymi reakcjami, nawet z obraźliwymi komentarzami na temat jego wyglądu fizycznego. Nigdy jednak nie pozwoliła sobie na ich wpływ, przede wszystkim dlatego, że „nie uczyniłam swojego ciała, swojego wyglądu przedmiotem mojego działania. Nie jest moim zadaniem dobrze wyglądać. Uczę cię zbierać selektywnie, przeciwstawiać się nadużyciom, gromadzić i wspierać sprawę. Tak naprawdę nie ma znaczenia, jak wyglądam. A potem ktoś mi powiedział, że tak tłuszcz albo że mam oczy nie wiedzą jak, nie przejmowałam się tym zbytnio” – mówi Alina, która także przyznaje, że „bardziej brakuje jej komentarzy związanych z moją wizją, niż tego, że popieram jakąś sprawę. Bo taki jestem i tym się zajmuję. Reszta to tylko trup, który rozkłada się z dnia na dzień, a ja zwracam na to uwagę tylko pod kątem zdrowia, aby być tu jak najwięcej dla moich dzieci.

Rozmawiając z nią o dzieciach i o tym, jak młodzi rodzice mogą wychowywać zdrowsze, bardziej empatyczne i lepsze pokolenia, mówi mi, że pierwszym krokiem jest otwarta komunikacja, w której rozmowy o równości i różnorodności toczą się od możliwie najmłodszych lat.

„I dam ci przykład. Któregoś dnia byłam w biurze z moim chłopcem Matei, który ma teraz 6 lat, i jeszcze jedną osobą. A Matei powiedział mi co następuje (użyję słowa, które nie jest w moim charakterze, ale muszę je powiedzieć, żeby podkreślić ideę): „Mamo, ta pani ma grube nogi!”.

W następnej sekundzie zrobiłam się fioletowa na twarzy. To była bardzo żenująca sytuacja. Ale zamieniłem potencjalną kłótnię w okazję do nauki. I to właśnie staram się robić za każdym razem. Powiedziałam mu: „Stary, przyjdź do mamy, pozwól, że ci coś wyjaśnię. Ludzie są wszelkiego rodzaju. Ale jesteś mały i nie opuściłeś jeszcze dzielnicy Foișorul de foc. Ale jest wiele krajów, jest wiele ludzi, którzy mają ciemniejszą lub jaśniejszą skórę, są ludzie wysocy lub niscy, są ludzie szczupli lub wysocy i tak dalej. Czy widziałeś kiedyś dziewczyny z włosami takimi jak moje?” Powiedział nie. „Dobra. Więc widzisz, ja jestem inny, ty jesteś inny, tata jest inny, pani jest inna. Nie ma dobrego ani złego sposobu bycia”. I od tego momentu nigdy nie rozmawiałem z Matei na temat wyglądu fizycznego. Oto moja rada dla rodziców: zamień ewentualne spory w okazję do nauki, w otwarte dyskusje. I jak najszybciej dajmy im lekcję równości i różnorodności”.

Przewodnik ten jest także bardzo przydatny zarówno dla rodziców, jak i nauczycieli lub mentorów Dove – Uwierz w siebie, swego rodzaju podręcznik, który uczy ich podejścia do różnych delikatnych, ale niezwykle aktualnych i potrzebnych tematów ze swoimi dziećmi lub uczniami. „Dla dzieci ważne jest odróżnianie edytowanego zdjęcia od rzeczywistości” – mówi Alina. „I przewodnik Dove – uwierz w siebie zajmij się tym już od pierwszych stron. Ważne jest, aby rozmawiać z naszymi dziećmi o zmienionej rzeczywistości, ponieważ branża kosmetyczna, remodeling ciała, chirurgia plastyczna przedstawia fałszywą rzeczywistość. To idealne ciało lub to idealne życie, którego nikt nie ma.”

Alina mówi też, że w przewodniku odkryła jeszcze jedną bardzo ważną rzecz Dove – uwierz w siebie było to związane z tym, jak rozmowy, które my, dorośli, prowadzimy ze sobą, wpływają na sposób, w jaki maluchy postrzegają siebie.

„Sposób, w jaki odnosimy się do siebie, nawet krótkie wypowiedzi typu: „Och, jaki ja jestem głupi, że na coś nie zwróciłem uwagi!”, odbija się na dziecku. Jeśli będzie blisko ciebie i usłyszy cię, w pierwszym kontekście powie o sobie «och, jaki ze mnie głupiec». Liczne badania udowodniły, że programujemy się poprzez to, co mówimy. Jeśli codziennie mówisz sobie przed lustrem: „Jestem gruby, jestem głupi, jestem brzydki”, jak możesz się czuć? Dlatego bardzo dobrze jest sobie wmawiać, może nie „jestem piękna, cudowna czy nadzwyczajna”, ale chociaż „u mnie wszystko w porządku, jestem szczęśliwa, mogło być lepiej”.

Poradnik Dove uczy Cię także, co mówić dziecku, kiedy jest już w ciąży znęcany. Możesz mu powiedzieć, że osoba, która się z niego naśmiewała, stanęła mu na drodze lub powiedziała mu złe słowo, robi to, bo ma problemy. Mówię do Matei w ten sposób: „Mamo, jeśli dziecko mówi do Ciebie źle, to prawdopodobnie dlatego, że nie otrzymuje miłości w domu. Może rodzice go bili, a może dorasta z dziadkami, a jego rodzice przebywają w innym kraju. I rzeczywiście jest zły. I radzę Ci zapytać go, czy chce być Twoim przyjacielem. A jeśli nie chce, to przynajmniej próbowałeś»”. Wszystkie te informacje oraz wiele innych artykułów i materiałów stworzonych przez specjalistów z zakresu psychologii, znajdziesz na specjalnej platformie stworzonej przez Dove dla programu Zaufaj sobie. Przeczytaj je lub pobierz bezpłatnie ze strony internetowej www.dove.com/ro/incredereintine.