Właśnie z tego powodu jest dobrze poszukiwana i można nawet powiedzieć, że możemy dosłownie zmapować występowanie jemioły przez kilka miesięcy w roku bezpośrednio z drogi ekspresowej. To spektakl inny w każdym regionie, czasem warto wypełnić nim czas w podróży. Na przykład w środkowych Czechach nie zobaczysz jemioły, ale na północno-wschodnich Morawach prawie co druga lipa jest odpowiednia, w sąsiedniej Polsce na topolach, na południowych Morawach na sosnach i np. w okolicach Berlina na brzozach .

Gdzie rośnie?

Istnieją trzy podgatunki jemioły białej (Album Viscuma). Różnią się one od siebie nieco innym kształtem liści, ale zdecydowanie najpewniejsze jest określenie według drzewa żywicielskiego.

występuje na dużej liczbie drzew liściastych. Najczęściej jednak można go spotkać w koronach lip. Następnie pod względem częstotliwości występowania wysokie pnie starszych jabłoni, a ostatnio także klonu mlecznego. Rzadziej występującymi drzewami żywicielskimi są inne gatunki naszych klonów, topoli, wierzb, brzóz, żurawia krzykliwego i grabu. Znaleziska na wiśni, głogu lub berberysie są rzadkie. Ciekawostką jest obfite występowanie na akacji, gdyż drzewo to pochodzi z Ameryki, gdzie nie spotkało jemioły. Udało mi się też znaleźć jemiołę na także zagranicznym drzewie korkowym Amur. Jemioła nie występuje na bukach i dębach europejskich.

rośnie na sosnie i rzadko na świerku. Najgorszy pod względem występowania jest podgatunek trzeci, tj. Oczywiście, ponieważ nie ma wystarczającej liczby jodeł, które urosły wystarczająco.

Jemioła jest. Tutaj właściwe jest pytanie, dlaczego tylko półpasożyt, a nie bezpośredni pasożyt. Jemioła zaopatrywana jest przez drzewo żywicielskie w wodę i zawarte w niej minerały. Jednak jego zielone liście w procesie fotosyntezy wytwarzają cukry i inne substancje organiczne. Ten sposób zarabiania na życie w koronach drzew jest znacznie częściej reprezentowany w tropikach i subtropikach niż w strefie umiarkowanej. Rodzaj jemioły liczy na świecie ponad sto gatunków, które rosną na różnych drzewach, zwłaszcza w Afryce, następnie w tropikalnej Azji i Australii. Nasza jemioła biała rośnie w Europie aż po południową Skandynawię; potem na wschód w sposób wyspiarski, aż do Japonii.

Jak to wygląda?

Jemioła rośnie we wszystkich kierunkach, także w dół, co jest kolejną jej cechą szczególną. Kulista, gęsta formacja może mieć rozmiar do metra. Ponieważ co roku wyrasta jedno ogniwo zakończone dwoma podłużnymi, skórzastymi liśćmi ułożonymi w przyjazny sposób, roślina może mieć czterdzieści lat. Jemioła kwitnie w marcu i kwietniu. Kwiaty są niepozorne, drobne, zielonkawe. Ponieważ jest to roślina dwupienna, nie na każdej roślinie tworzą się owoce wielkości grochu. W listopadzie i grudniu przyciągają uwagę swoim czystym białym kolorem. Wewnątrz znajduje się pojedyncze nasiono.

Jak się rozprzestrzenia?

Jemioła najczęściej osiada na starszych drzewach, rosnąc pojedynczo lub w luźnych grupach, w alejkach, zaniedbanych ogrodach, parkach, wzdłuż brzegów cieków wodnych. Natomiast nie ma go w zwartych drzewostanach; może dlatego, że jest tam mało ptaków. Na niedawno posadzoną jabłoń z małą koroną z pewnością nie wylądują też stada ptaków.

W ostatnich latach występowanie jemioły ogólnie wzrasta. Ptaki połykają mięsiste owoce w całości, aby nie przyklejały się do dziobów. Niektóre gatunki żywią się jemiołą zimą, inne zbierają ją z ziemi dopiero wiosną. Wykazano, że nasiona kiełkują szybciej po przejściu przez przewód pokarmowy. Z ptasich odchodów nasiona dosłownie przyklejają się do gałęzi. Wiosną, w marcu i kwietniu, w temperaturze od 8 do 10°C i w pełnym słońcu, następuje kiełkowanie, podczas którego tworzy się cel ssący. Z niego w drewnie wyrastają specjalne korzenie zwane haustoria, które łączą się ze ścieżkami przewodzącymi systemu wodnego żywiciela. Ponieważ drzewo broni się wydzielając substancje ograniczające wzrost, jemioła zaczyna normalnie rosnąć dopiero po trzech latach, a kwitnie dopiero po pięciu latach. Stwierdzono, że poszczególne podgatunki mogą wyrosnąć z nasion tylko na odpowiednim dla nich drzewie. Oznacza to, że jemioła z drzewa liściastego nie osiada na sąsiedniej sośnie.

Czy szkodzi drzewom?

Jemioła początkowo nie szkodzi drzewu, na którym rośnie. Przecież nie to jest celem jego strategii życiowej, bo wraz z końcem gospodarza przychodzi jego koniec.

Jeśli drzewo żywicielskie jest w dobrym stanie, ze względną łatwością udźwignie znaczną liczbę koszy jemioły. Ale ptaki siedzące na gałęziach powodują, że tworzy się coraz więcej pęczków. Drzewo nie ma już wystarczającej ilości minerałów i wody. Występuje znaczne zacienienie liści, wysuszenie i odłamywanie gałęzi. Otwiera to drogę do wystąpienia chorób towarzyszących. Jednak nawet w takich okolicznościach mocne drzewa przetrwają długo i tworzą charakterystyczne punkty orientacyjne w krajobrazie.

Jeśli jemioła znajduje się w zasięgu drabiny, można ją po prostu przyciąć na zdrowe drewno. W przeciwnym razie jednak jego utylizacja jest bardzo trudna, choćby była konieczna zwłaszcza w przypadku drzew pomnikowych objętych ochroną państwa. Dlatego próbuje się opryskiwać, aby zmusić jemiołę do wzrostu zimą, kiedy nie otrzymuje wody z drzewa żywicielskiego i ostatecznie wysycha.

Źródło: magazyn Receptář, Dendrologickazahrada.cz